ΘΑ ΚΑΝΟΝΙΣΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

Το άγχος και το στρες με είχαν καταβάλει. Για το τέλος άλλης μιας κοπιαστικής εβδομάδας τηλεφώνησα στην Sharon να πάμε ρομαντικό γουικεντ to my cabin in the woods. Είναι ένα δεντρόσπιτο μέσα στο αβυσαλέας ομορφιάς Temtation Woods δίπλα στο Lovers Creek ή όπως το λένε οι ντόπιοι ‘Το βάτεμα της πέστροφας’.

Η Sharon λάτρεψε το μίκρο σπιτάκι μου ήταν αισθήτα μεγαλύτερο μέσα απ’οτι σε άφηναν να πιστέψεις οι εξωτερικές του διαστάσεις, γιατί έλεγε οτι της θύμιζε την αγαπημένη της ταινία που λεγόταν κάπως σαν ‘Διαβολικά νεκρός’ και σίγουρα δεν ήταν κάποια που έχω δεί ή που θα ήθελα να είχα δει.

Το δάσος τραγούδαγε με λαγνεία όταν μπήκαμε μέσα του να μαζέψουμε ξύλα, τα σκιουράκια είχαν χαζέψει με τα παραφουσκωμένα της βυζιά, τα πουλάκια τιτιβιζαν χαρούμενα γύρω από τους ξανθούς βόστρυχους των μαλλιών της και ένας ασβός μύριζε αχόρταγα το προιόν της κένωσης του παχέως εντέρου της πίσω από τους θάμνους

Παντού οι κορμοί των δέντρων είχαν σκαλισμένα καρδιές, σημάδια και αρτικόλεξα αγάπης ερωτευμένων ζευγαριών που συνέρεαν κατα χιλιάδες στο γεμάτο λαγνεία αυτό μέρος εδώ και πόλλες δεκαετίες. Συνεπαρμένος από το κλίμα παρακολουθούσα και εγώ τον ολοστρόγγυλο πισινό της Sharon που προπορευόταν κουβαλώντας τα ξύλα του διημέρου, ενώ σταματούσε για να μαζέψει κυκλάμινα και μανιτάρια.

Όταν επιστρέψαμε δυσκολέυτηκα να της εξηγήσω πώς ένα σπίτι τέσσερα επί πέντε έχει δώδεκα δωμάτια και απλά βολευτήκαμε σε ένα απο αυτά μπροστά στο τζάκι και δίπλα στο αλυσοδεμένο βιβλίο σολωμονικής

Η Sharon μου σερβίρησε μύδια αχνιστά, σκαλοπίνια ζαρκαδιού με σως μέντας, άγρια μανιτάρια με γκοργκοντζόλα, φιλεταρισμένη πεσκανδρίτσα με σπανάκι, ψητά φυρίκια με μάυρη ζάχαρη και κανέλα, τραχανά και πιτσίνια.

Στη συνέχεια ξάπλωσε μπροστά στη φωτιά που τριζοβολούσε, έβγαλε τα ρούχα της και άπλωσε πάνω στα καινούργια, αξίας επτα χιλιάδων ευρώ βυζιά της σαντιγυ Νουνού με χαμηλά λιπαρά.

Τα καυτά της χείλη τύλιγαν ήδη ηδωνικά το υπερμεγέθες πέος μου όταν ο τόπος γέμισε με λευκά φλόκια από το σπρέι σαντιγής που ήταν τελικά πιό κοντα στη φωτιά απ’ότι έπρεπε.

Μετα το αλυσοδεμένο βιβλίο άνοιξε μόνο του και άρχισε να διαβάζει τον εαυτό του σε μια ακατάληπτη γλώσσα που έμοιαζε με αυτήν στην ταινία του λατρεμένου μου Μελ Γκίμπσον ‘Τα πάθη του χριστού’.

Όταν προσπάθησα να της το πώ το μόνο που έβγαινε απο τα μουδιασμένα χειλη μου ήταν ‘γκαντουμπου σντρινζινκε ενγκντ γκαντιπ’ και νόμιζα οτι το βιβλίο μου μαθαίνει μαγικά την γλώσσα του, αλλά η Sharon που εκείνη την ώρα ξέρναγε στα πανάκριβα βυζιά της μου είπε οτι έφταιγαν τα μανιτάρια.





Μάλλον ειχε δίκιο γιατι εγώ άφηνα αχνιστές λιμνες διάροιας σε κάθε γωνία και σκουπιζόμουνα με το αρκουδοτόμαρο.

Όταν ηρεμήσαμε καθήσαμε μπροστά στο τζάκι, ακούγαμε τα χρώματα και καιγαμε κούτσουρα με σκαλισμένα ‘Γ + Ν = LFE’ και ‘Κανελλα Β4 σε αγαπώ πολύ’ ενώ την ωραιότερη φωτιά την έβγαλε ένας γέρικος σφένταμος που έγραφε ‘αν δεν με θες θα σου λυώσω το κεφάλι μικρή μου Ελάιζα Ντέι’. Στο τέλος κάψαμε και τα κυκλάμινα, και το βαζάκι με τη βαζελίνη, αλλά της έδωσα μια φτυαριά στο κεφάλι οταν πέταξε στη φωτιά τα πιτσίνια και έτσι γύρισα πίσω μόνος μου.

Είχε ενοχλητικά πολύ κίνηση στο ταξίδι της επαστροφής, καθώς και ένα επίμονο ψιλόβροχο, και επειδή έκαναν έργα στον Ε75 με έβαλαν να κάνω μια999 μεγάλη παράκαμψη για να φτάσω σπίτι. Την επόμενη φορά θα πάρω τον Β65 μέχρι την περιμετρικη.