Total Pageviews

Thursday, May 17, 2007

Το 6946142995 δεν είναι πια μαζί μας

οι μυρωδιές ανέβαιναν κατα κυμματα στα άπληστα ρουθούνια μου. Πρώτα οι βουτυρένιες αποχρώσεις του φύλλου. Ελαφρά ταγγισμένο, δεν διεκδικούσε δάφνες ποιότητας, αλλά μεθυστικό παρόλαυτα σαν βότκα από τα Lidl. Πίσω της μια ζυμαρένια οσμη, γυναικείο κορμί τον Άυγουστο, ενώ η ξυνή μασχαλίλα του τυριού πληθορικά γέμιζε τους οσφρητικούς μου αδένες. Το χαρτί όμως! Κρύφη νότα που δίνει αρμονία στο σύνολο, η μυρωδιά του εισητηρίου ήταν εκεί για να ντύσει με την γήινη ξυλένια υπόστασή της την πανδαισία ηδονής που ξεχείλιζε απο τούτο το παγκάκι. Better than sex tommy!

Θυμάμαι την πρώτη φορα που ένας ξεδοντιασμένος προγλώσσικος τύπος μου είχε ζητήσει κατοστάρικο για εισητήριο και τυρόπιτα. Δεν δυσκολέυτηκε καθόλου να μου πάρει ολόκληρο το γυμνασιακό μου χαρτζιλίκι και μου πήρε ελάχιστο χρόνο να γίνω ένας από αυτούς.

Ναί, είμαι πρεζάκι. Είμαι μέλος της εκλεκτής κάστας των αληθινών bon viveurs της σύγχρονης ζωής. Η πρέζα είναι το πρόσχημα, εμείς τουλάχιστον το ξέρουμε καλά αυτό. Η απόλαυση της χρυσοκίτρινης τυρόπιτας πλάι στο ταλαιπορημένο εισητήριο είναι η πεμπτουσία της ζωής. Όταν τα συνηθισμένα ανθρωπάρια ξημεροβραδιάζονται στο γραφείο αναζητώντας χρήμα, γκόμενες ή δόξα, εμείς χυμένοι στα παγκάκια χαιδέυουμε την σακούλα του 'Γρηγόρη' παίζουμε ηδονικά με το εισητήριο και ΖΟΥΜΕ.

Σήμερα το απόγευμα είχα στη σακούλα του Σκλαβενίτη που κουβαλάω τρία όριμα λάιμ. Μια δερμάτινη θήκη με το σκαλιστό ασημένιο κουτάλι, το σετ με τις βελόνες και την σύριγγα από φυσητό γυαλί κληρονομιά απο τον οπιομανή παππού μου. Επίσης το χαρτί με το καμάρι του Ιράκ, αυτή την καφετί σκόνη που δίνει χρώμα στη ζωή. ΄Έλειπε μόνο η τυρόπιτα και το εισητήριο.

Δοκίμασα πολλούς περαστικούς στους πεζόδρομους του Θησείου. Ολοι βιαστικοί, ανώτεροι, με τις γκόμενες και τα κινητά τους με προσπερνούσαν δήθεν αδιάφοροι. Η μέρα σιγά σιγά έφευγε και ο 'Γρηγόρης' θα ξεπουλούσε το φορτίο της ευτυχίας. Ηταν ώρα για δραστικές λύσεις.

Μάζεψα κάποια flyers που βρήκα στον δρόμο, κανα δυό διαφημηστικά για πιτσαρίες και κάτι φυλάδια που ορκίζονταν ότι μόνον Χριστός σώζει. Τα έφτιαξα μια βεντάλια και πλησίασα μια παρέα που καθόταν σε ένα τραπεζάκι στη Μορφή. Τους εξήγησα την κατάστασή μου. Τους εκλιπάρησα για λίγα ψιλά, δύο ευρω θα έφταναν να με στείλουν στον παράδεισο, αλλά ήταν παγερά αδιάφοροι. Επέμεινα λίγο παραπάνω, ΤΥΡΟΠΙΤΑ, ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ, και οι φλώροι ασχολούντουσαν μόνο με τους εαυτούς τους και την πεζή καθημερινότητά τους. Δεν με κοίταζαν καν. Ήμουν εκεί, δίπλα τους και απέστρεφαν το βλέμα απο πάνω μου φοβούμενοι ότι μια προσεκτικότερη ματιά θα τους έκανε να νοιώσουν την πεζότητα της ζωής τους μπροστά στην οργιαστική αναζήτηση της ευτυχίας που αντιπροσώπευα εγώ.
Έιχε έρθει η στιγμή. Με το χέρι που κρατούσα τα flyers τσίμπησα ένα κινητό από το τραπέζι. Ενδεδυμένος τον αόρατο μανδύα μου το έφερα στην τσέπη μου. Λίγα μέτρα πιο κάτωένας τύπος μου έδωσε δέκα ολόκληρα ευρώ γι'αυτο. Το φαντάζεσαι? Δέκα ευρώ για ένα μίζερο κουτάκι με λαμπιόνια κ κουμπάκια. Τώρα έχω όχι μια αλλά έξι τυρόπιτες κ πέντε εισητήρια. Έχω τα λάιμ στη σακούλα του Σκλαβενίτη, την δερμάτινη θήκη με τα σέα μου και το χαρτί απο το Ιράκ. Το στοργικό χέρι του θεού ακουμπα στον ώμο μου. Τhanx god!

Ο 'θα κανονίσω'